स्वतःला शोधताना

#मॉर्निंग_मंत्रा १  १९ ऑक्टोबर २०२२ #थॉट्स_पॅटर्न (स्विकार आणि बदल)  Acceptance म्हणजे स्विकारणं.  आयुष्यात बऱ्याच गोष्टी आपण नाईलाजाने स्विकारतो.  पण काही गोष्टी मात्र खरोखरच स्विकारण्याची गरज असते.  जसं की,  - स्वतःला आहे तसं स्विकारणं  - आपल्यामध्ये असलेले दुर्गुण स्विकारणं  - आपल्याला एखाद्या गोष्टीचा, व्यक्तीचा, घटनेचा त्रास होतो हे स्विकारणं.  - आपणही चुकू शकतो, चुकलो आहोत, चुकतो आहोत हे स्विकारणे आपली बऱ्याच परिस्थितीत प्रतिक्रिया काय असते माहीत आहे? मला नाही करायचं हे, लोक काय म्हणतील? , मला जमणार आहे का असलं काही? म्हणजे थोडक्यात काय तर आपल्याला पलायन करायचे असते.  पळायचे मग ती एखादी समस्या असो किंवा आलेली संधी.  पण पळून प्रश्न सुटतात का? विचारा.... स्वतःला विचारा की बाबारे आत्तापर्यंत मी कितीतरी वेळा कितीतरी गोष्टींपासून, माणसांपासून , समस्यांपासून, संधींपासून पळालो आहे तर त्यामुळे माझे प्रश्न सुटले की अजून गुंतागुंतीचे झाले?  जर उत्तर सुटले अस असेल तर तुम्हाला साष्टांग दंडवत🙏 ग्रेट आहात तुम्ही.  पण जर गुंतागुंत वाढली असेल तर ती सोडवण्यासाठी तुम्ही काय प्रयत्न केले? की नेहमी

#दुर्गे_दुर्घट_भारी भाग २  आय नो मंडळी बरेच दिवस गॅप घेऊन भाग येतात. पण काय करू जुन्या गोष्टी आठवून त्यातून मोजकंच आणि महत्वाचं तुमच्यासमोर मांडायचं आहे त्यामुळे पुन्हा पुन्हा सगळं रिकॉल करावं लागतं.  तर आपण मागच्या वेळी येऊन थांबलो होतो ते २०१८ गुढीपाडवा ह्या दिवसापर्यंत.  मार्च २०१८ च्या गुढीपाडव्याला आम्हाला पुन्हा एकदा कळलं की आम्ही आईबाबा होणार आहोत. पण ह्यावेळेस चार महिने थांबून मग पुन्हा हुलकावणी ह्या चक्रातून जाण्याची आमच्या दोघांची तयारी नव्हती. कारण नुकत्याच जानेवारीच्या सुरुवातीला माझ्या सासूबाई आकस्मिकपणे आम्हाला सोडून गेल्या होत्या. त्यातून पुन्हा हे सगळं म्हटल्यावर मी तर अक्षरशः डॉक्टराना कन्फर्म होत नसेल तर लगेच सांगा म्हणून मोकळी झाले.  पण ह्यावेळेस बऱ्याच गोष्टी जुळून आल्या होत्या. बातमी कळली गुढीपाडव्याला आणि त्यानंतर मला ज्या ज्या दिवशी चेकअप साठी बोलावलं होत त्या प्रत्येक दिवशी काही तरी विशेष असायचं.  म्हणजे पुढचं चेकअप झालं रामनवमीला तेंव्हा डॉक्टर स्वतः होपफुल होते. पण अर्थातच त्यांनी माझी अवस्था पाहून काही खोटी आशा दाखवली नव्हती.  आणि माझी हो नाही करता करता शेवटी

#दुर्गे_दुर्घट_भारी १ काही गोष्टी घडून येण्यासाठी योग्य वेळेची वाट बघावी लागते. काही गोष्टी आपोआपच योग्य वेळी घडून येतात.  पण अनुभूती मात्र तुमच्या तयार होण्याची वाट बघत असते. कारण जोपर्यंत ते अनुभव त्यांची ताकद पेलण्यास तुम्ही मानसिक पातळीवर तयार होत नाही तोपर्यंत तुम्हाला त्यांचा आवाका कळण्याची सुतराम शक्यता नसते.  वेगळी वाट जेव्हा आपल्यासाठी तयार केली जात असते तेव्हा आपल्याला वेगवेगळ्या प्रकारच्या परीक्षांना तोंड द्यावे लागते. स्वतःला आणि जवळच्या लोकांना अगणित शारीरिक यातना , मानसिक पातळीवर उलथापालथ, आजूबाजूला ज्यांच्यावर आपला अतिविश्वास असतो अशा कित्येकांचे खरे रूप समोर येते. कित्येकदा आपण कोलमडून पडतो. असे आणि ह्यापेक्षा विचित्र असे कित्येक प्रसंग तुमच्यासोबत घडतात.  आता कुणी म्हणतील अस का? तर त्याचं उत्तर एकच आयुष्यात पुढे घडणाऱ्या प्रत्येक गोष्टीसाठी तुम्हाला सगळ्या पातळींवर सक्षम करणे. कुठलाही आणि कसलाही प्रसंग आला तरी तुम्ही न डगमगता त्या गोष्टींचा सामना करावा म्हणून हा सगळा प्रपंच.  बऱ्याच जणांना वाटत असते अरे वा ह्याचं बरंय ह्यांना अध्यात्मिक अनुभव येतात, देव ह्य

#दुर्गे_दुर्घट_भारी  #विश्वास एवढीशी कथा 15 भागात संपवून टाकू म्हणून सुरू केली होती. पण तिने आत्तापर्यंत 72 भाग घेतले.  मानगुटीवर बसून लिहून घेणं काय असतं ते मला विश्वास मुळे कळलं. 5 मिनिटे एका जागी स्वस्थ न बसणारी मी आता एक तास सहज तंद्री लागल्यासारखी बसलेली असते.  स्वतःला शोधताना ह्या माझ्या फेसबुक पेज आणि ब्लॉगच नाव ह्या कथेने खरं केलं. आत्तापर्यंतच्या 35 वर्षाच्या छोट्याश्या संपुर्ण आयुष्यात मिळाले नसते एवढे अनुभव जून 2021 ते सप्टेंबर 2022 ह्या वर्षात मिळाले.  अतर्क्य अनुभव त्यांची व्याप्ती ह्या सगळ्या गोष्टींमध्ये आपलं अस्तित्व किती खुजे आहे ह्याची जाणीव सतत होऊ लागली. पण आपल्या एवढ्याशा अस्तित्वाची त्यांनी दखल घेतली आहे हे लक्षात आल्यावर अंगावर काटा आला.  माणसांनी माणसावर जबाबदारी टाकणे आणि त्या वर बसलेल्या शक्तीने आपल्यावर जबाबदारीची कामे देणे ह्यामध्ये किती फरक आहे हे कळत गेलं.  खूप गोष्टी, व्यक्ती ह्या प्रोसेसमध्ये दुरावल्या ह्याचं कारण मला जस समजलं त्याप्रमाणे तरी चांगल्या गोष्टींसाठी जागा तयार करणं हेच आहे.  हे सगळं खूप गुंतागुंतीचं आहे माझ्यासाठी सुद्धा. पण प्रय

#और_तुम  इन्स्टाग्राम रिल्सवर मध्यंतरी काही दिवसांपूर्वी सतत अमितकुमारांच्या आवाजातील बडे अच्छे लगते हैं गाण्याचं एकच कडवं ट्रेंडिंग होतं.  हम तुम कितने पास हैं कितने दूर है चाँद सितारे सच पुछो तो मन को झूठे लगते है ये सारे  मगर सच्चे लगते है, ये धरती, ये नादिया, ये रैना, और तुम गाणं आवडतं असल्याने मीही काम करताना गुणगुणत होते. लेकाच्या कानावरही पडत होतं.  दोन दिवसांपासून मात्र एक दोन वेळा लक्षात आलं की छोटे कुलकर्णी हळू आवाजात काहीतरी म्हणत असतात.  मला वाटलं असेल नेहमीप्रमाणे अशक्य ही शक्य करतील स्वामी कारण ते त्याचं 24×7 आवडतं वाक्य, गाणं, मंत्र आहे . कारण त्याचे बजोबा (स्वामींना तो लाडाने आजोबा ऐवजी बजोबा म्हणतो ❤️) ,तर बजोबा आपले ऑल टाइम आवडते दोस्त आहेत.  पण आज मात्र सकाळी आगावपणा केला सायकल घेऊन ओट्यावर चढण्यासाठी प्रयत्न सुरू होते, मग अम्माकडून ओरडा खाल्ला, दोन फटकेही खाल्ले. शेवटी अम्मा काही ऐकत नाही हे लक्षात आलं मग एक कोपरा पकडला आणि बसून घेतलं.  माझं लक्ष होतंच पण लगेच राग सोडला की मग अर्थ नसतो आधीच्या रागावण्याला. सो मी गप्प बसले.  हळूहळू जवळ येऊन मागून गळ्यात हात टाकून तों

यु टर्न (part ५)  सकाळी उठल्यापासून नेहाची चाललेली गडबड पाहून तिच्या नवऱ्याने राघवने न राहवून तिला विचारलच कि काय शिजतंय तिच्या डोक्यात? आपल्या प्लानचा त्याला थोडक्यात अंदाज देत ती आवरत होती. गरज पडलीच तर तुला फोन करेन असं त्याला हक्काने सांगून ती निघाली. आज वातावरण किती छान आहे असं स्वतःशीच म्हणत तिने गाडी चालू केली  आणि ती थेट ऑफिसला आली. तिकडे सारंग स्वतःसुद्धा सानिकाला कसं मनवायच याचा विचार करत होता. त्यासाठी त्याने नेहाचीच मदत घ्यायची असं ठरवलं. सारंगचा सकाळी सकाळी आलेला मेसेज पाहून नेहाला आश्चर्य वाटलं. त्याने तिला भेटायला बोलावलं होतं. संध्याकाळी सारंग तिला भेटला आणि त्याने तिला सानिकाबाबत सांगून एक सुखद धक्काच दिला. जी गोष्ट कशी करायची याचा विचार नेहा दिवसभर करत होती तिचं करण्यासाठी सारंग स्वतः तिची मदत  मागत होता. सारंगच्या म्हणण्यानुसार नेहाला फक्त सानिकाला कॅफे यु टर्न मध्ये दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी आणायचं होतं. त्यासाठी नेहाने लगेच सानिकाला फोन केला आणि तिने केलेल्या सगळ्या मदतीसाठी तिला एकदा भेटून बोलायचं आहे असं सांगीतल. सानिकाने सुरुवातीला नको म्हणत टाळायचा प्रयत्न केला

#कु:संतानापेक्षा_नि:संतान_बरे ©®गौरीहर्षल (सत्य अनुभवावर आधारित ही छोटीशी कथा) "हुश्श ,आले बाई एकदाची सगळं निस्तारून.", असं म्हणत समिता घरी येऊन सोफ्यावर बसली.  तिचं हे वाक्य ऐकून आईच्या डोळ्यात अश्रू आले आणि वडिलांच्या कपाळावर एक सूक्ष्म त्रासिक आठी उमटली.  त्याला कारणही तसंच होतं, समिता वय वर्षे 30 च्या आसपास, लग्न झाल्यावर नको त्या टोकाला जाऊन सासरी भांडण करून कायमची माहेरी आलेली अत्यंत उद्धट, उर्मट मुलगी. कोर्टातली केस अजून मार्गीही लागली नव्हती तोवरच समिताचं उच्शृंखल आणि व्यभिचारी वागणं आईवडिलांच्या समोर आलं.  त्यांनी तिला समजावण्यासाठी साम, दाम ,दंड ,भेद सगळे मार्ग वापरून बघितले पण परिणाम शून्य. शिक्षण यथातथाच असल्याने अक्कल आणि बाहेरचं जग समजण्याची कुवत जवळपास नव्हतीच. पण आपल्या अशा वागण्याने आपलंच नाव सगळीकडे खराब होणार हेही तिला कळत नव्हतं. असो तर आत्ता जे निस्तारून आले असं ती म्हणत होती ती गोष्ट होती तिच्या उदरात वाढणारा गर्भ, जो तिच्या नको त्या संबंधांची खूण होता. ही गोष्ट आईवडिलांच्या लक्षात येताच त्यांना ब्रह्मांड आठवले होते. बातमी बाहेर पडली तर समिताच्या सासरचे

#तुम्ही_काय_फॉलो_करत_आहात_हल्ली?©®गौरीहर्षल आपण आपल्या मनाला, मेंदूला कुठली माहिती पुरवतो ह्यावर आपला दिवस कसा जाणार हे अवलंबून असतं. कसं ते वाचा ह्या ओळखीच्या गोष्टीत...... मानसी आज जास्तच गडबडीत होती. लॉकडाउन वगैरे मुळे आधीच कामाचा भार वाढला होता आणि त्यात आज तिचं एक महत्त्वाचं प्रेझेंटेशन होतं. सकाळी लवकर उठून घरातील बाकीची कामं जमेल तेवढी आवरून घेत तिने स्वतःसाठी मस्त आलं घालून चहा केला. चहाचा वाफाळता मग घेऊन ती शांतपणे बाल्कनीत येऊन बसली. तिची बाल्कनी तिच्यासाठी स्ट्रेस बस्टर होती.  सासूबाईंनी कौतुकाने लावलेली चार रोपं, लेकीच्या बालहट्टामुळे टांगलेले बर्डफिडर, आणि तिची आवड म्हणून बसवलेला छोटासा झोपाळा ह्या सगळ्या गोष्टी बाल्कनीला एक जिवंतपणा देत असत. छोट्या छोट्या पक्ष्यांची नाजूक आवाजात सुरू असलेली बडबड मनावर कितीही ताण असला तरी सुखावून जात असे. त्यामुळेच महत्वाच्या कामाच्या दिवशी मानसी ठरवून थोडासा वेळ तरी का होईना बाल्कनीत  फक्त स्वतःसाठी राखून ठेवत होती.  घरात अजून कुणाला जाग आली नव्हती सो तिला आज सगळं आवरल्या नंतर बराच निवांत वेळ मिळाला होता. तो मी टाईम ती स्वतःसोबत छानपैकी ए